Την εβδομάδα που πέρασε το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε το διορισμό του διευθυντή της Επιτροπής Ανταγωνισμού για κάποιο διαδικαστικό θέμα. Συγκεκριμένα δεν βρέθηκε τεκμήριο ότι το Υπουργικό Συμβούλιο που έκανε το διορισμό, έκανε έρευνα αν ο διορισθείς είχε τα προβλεπόμενα προσόντα.
Την προσβολή στο Ανώτατο έκαναν οι εταιρείες πετρελαιοειδών μετά από ένα πρόστιμο 43 εκατομμυρίων ευρώ που τους είχε επιβληθεί από την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Σαν αποτέλεσμα το συγκεκριμένο πρόστιμο ακυρώθηκε μαζί με όλες τις άλλες αποφάσεις που εξέδωσε η Επιτροπή Ανταγωνισμού κάτω από τη διεύθυνση του συγκεκριμένου ατόμου.
Θα μου πείτε «ε καλά, παρόμοιες περιπτώσεις έχουν συμβεί συχνά στο παρελθόν». Ακριβώς για αυτό το λόγο πρέπει να μας προβληματίσει.
Ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτής της ακύρωσης;
1. Το ταμείο του κράτους έχασε 43 εκατομμύρια ευρώ, ποσό σημαντικό, ιδιαίτερα στη περίοδο κρίσης που περνούμε.
2. Όλη η εργασία που έγινε από την Επιτροπή Ανταγωνισμού για αυτήν αλλά και για άλλες υποθέσεις πήγε χαμένη (μπορεί να αποτιμηθεί σε χαμένες εργατοώρες και διαφυγόντα πρόστιμα).
3. Ο μηχανισμός της Επιτροπής Ανταγωνισμού για το έλεγχο της ορθής λειτουργίας της ελεύθερης Αγοράς αδρανοποιήθηκε.
Όλα αυτά γιατί το Υπουργικό Συμβούλιο δεν έκανε με τυπικό τρόπο την «κατ’ οίκον εργασία» του και άφησε «παραθυράκια» στους δικηγόρους των επηρεαζόμενων εταιρειών.
Τι μας στοίχισε σαν κράτος αυτή η ιστορία; Πάνω – κάτω 45 εκατομμύρια ευρώ.
Υπάρχουν ΕΥΘΥΝΕΣ; Λέω ΝΑΙ υπάρχουν. Δεν γίνεται οι εξελεγμένοι μας και αυτοί που διορίζονται από τους εξελεγμένους μας να είναι ΑΝΕΥ ΕΥΘΥΝΗΣ για ότι κάνουν ή παραλείπουν να κάνουν.
Το ερώτημα είναι πως υλοποιείται η ΑΠΟΔΟΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ.
1. Πληρώνουν πρόστιμο ανάλογο της οικονομικής βλάβης;
2. Αποπέμπονται από τη θέση τους;
3. Εξορίζονται (βλέπε «οστρακισμός» στην αρχαία Αθήνα);
4. Φυλακίζονται;
5. Άλλος τρόπος;
Το να ΜΗΝ τους εκλέξουμε στις επόμενες εκλογές πιστεύω ότι ΔΕΝ είναι απόδοση ευθύνης!