Κυβέρνηση και φλίππερ

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τη παιχνιδομηχανή φλίππερ, στην εποχή που δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά και διαδικτυακά παιχνίδια. Η μηχανή σου επέτρεπε να ρίξεις μέσω ενός ελατηρίου μεταλλικές μπαλίτσες πάνω σε ένα κεκλιμένο επίπεδο με τρύπες και ελαστικά εμπόδια. Όποτε η μπαλίτσα κτυπούσε σε ελαστικό εμπόδιο κέρδιζες κάποιους βαθμούς. Λόγω της βαρύτητας η μπαλίτσα κινείτο προς τη βάση του κεκλιμένου επιπέδου όπου ο παίκτης είχε τη ευκαιρία να την σπρώξει προς τα πάνω ώστε να κτυπήσει σε άλλα εμπόδια και να κερδίσει βαθμούς. Αν η μπαλίτσα έπεφτε σε τρύπα τότε χανόταν η ευκαιρία για βαθμούς και έπρεπε ο παίκτης να ρίξει την επόμενη μπαλίτσα, αν του είχε βέβαια  απομείνει κάποια.

Δυστυχώς η κυβέρνηση μας καθημερινά δείχνει ότι οι κινήσεις της αποτελούν ένα παιχνίδι φλίππερ. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα της οικονομίας. Ο στόχος είναι εκεί: Να μειωθεί άμεσα το έλλειμμα. Σε όποιο εμπόδιο συναντήσουν, αναπηδούν. Η τάδε συντεχνία, η δείνα οργάνωση συμφερόντων και πάει λέγοντας.

Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να κερδίσουν βαθμούς με τη μορφή ψήφων, η οικονομία όμως θα πέσει στη μαύρη τρύπα και το παιχνίδι θα χαθεί. Χαμένοι θα είναι οι πολίτες της κοινωνίας.

Τα κόμματα που είναι στην εξουσία τι έχουν να χάσουν;

Το πολύ τις επόμενες εκλογές. Από τη στιγμή όμως που δεν δυσαρέστησαν τους ψηφοφόρους τους και τις οργανωμένες ομάδες έχουν αρκετές πιθανότητες να βγουν στις μεθεπόμενες εκλογές. Έτσι και αλλιώς τα ρουσφέτια του δημοσίου είναι μακράς διάρκειας και αντέχουν  7 – 8 χρόνια μέχρι τις μεθεπόμενες εκλογές.

Στο μεταξύ τι θα γίνει με τη χώρα μας;

Το έλλειμμα μας θα αυξάνεται, οι πιστωτές μας θα είναι απρόθυμοι να μας δανείσουν και θα καταλήξουμε στο ΔΝΤ και στο Μηχανισμό Στήριξης της ΕΕ.

Τότε θα ληφθούν αναγκαστικά μέτρα, αλλά προσέξτε: η κυβέρνηση θα πει ότι τα μέτρα επιβλήθηκαν από τους απέξω «κακούς» και ότι αυτή ήταν η «καλή» της υπόθεσης.

Σε τέτοια περίπτωση μια ερώτηση θέλω να κάνω:

Αν δεν μπορούμε σαν κοινωνία να διαχειριστούμε τα του οίκου μας και θέλουμε κάποιους άλλους να μας επιβάλουν μέτρα για να νοικοκυρευτούμε  τότε τι νόημα έχει η «ανεξαρτησία» μας για την οποία κοκορευόμαστε; Μήπως πρόκειται για την ανεξαρτησία της κουτάλας και της μασέλας;

Τι Δεν Θέλουμε ή τι Θέλουμε

Ένας μικρός πηγαίνει σε μια παγωταρία που προσφέρει δεκάδες γεύσεις σε διάφορα δοχεία, φόρμες, χωνάκια  κλπ,  και ζητά ένα παγωτό. Ο πωλητής ερωτά: «Τι παγωτό θέλεις;»  και ο μικρός απαντά:  «Εεε, δεν μου αρέσει η μαστίχα, ούτε η γεύση τριαντάφυλλο». Ο πωλητής συνεχίζει: «Δηλαδή τι θέλεις;». Ο μικρός απαντά: «Δεν μου αρέσει η γεύση κακάο γιατί είναι πικρή».  Τελικά  τι είδος παγωτό θα δώσει ο πωλητής στο μικρό;

Ένα ζευγάρι  σταματά ένα ταξί στο δρόμο. Μπαίνουν μέσα και ο οδηγός ερωτά: «Που θέλετε να σας πάρω;».  Η γυναίκα απαντά; «Δεν θέλουμε να πάμε Λάρνακα γιατί τέτοια ώρα έχει υγρασία». Ο άνδρας συνεχίζει: «Στη Λεμεσό κάνει τρομερή ζέστη». Τώρα αν ο οδηγός τους πάρει στη Πάφο φταίει;

Ένας σύλλογος από 40 άτομα ενοικιάζει ένα λεωφορείο για να πάνε εκδρομή. Ο οδηγός του λεωφορείου ερωτά: «Πού θέλετε να σας πάω;». Ο Α λέει: «Εμένα δεν μου αρέσει ο Πρόδρομος». Ο Β λέει: «Εγώ δεν προτιμώ την Πάφο γιατί είναι μακριά». Ο Γ λέει: «Ούτε καν συζητώ για την Κακοπετριά». Δηλαδή που πρέπει να τους πάρει ο οδηγός   για να είναι όλοι ευχαριστημένοι;

Μπορείτε να φανταστείτε τι μπέρδεμα προκύπτει αν επεκτείνουμε τα πιο πάνω παραδείγματα στη διακυβέρνηση της χώρας; Αν οι 500.000 ψηφοφόροι εκφράζονται με βάση το «τι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ» τότε πως μπορεί να προκύψει σύγκλιση για το «τι ΘΕΛΟΥΝ».

Για όλα τα θέματα διακυβέρνησης (Κυπριακό, Παιδεία, Υγεία, Άμυνα, κλπ)  πρέπει πρώτα να αποφασίσουμε σαν πολίτες της κοινωνίας μας τι ΘΕΛΟΥΜΕ, να εκτιμήσουμε τι ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ αυτά που θέλουμε και ακολούθως να ΑΝΑΘΕΣΟΥΜΕ τη διακυβέρνηση της κοινωνίας στους κυβερνήτες.

Το ΚΟΣΤΟΣ έχει σημασία. Αν ο μικρός έχει ένα ευρώ και το παγωτό που του αρέσει κοστίζει δύο ευρώ, τότε θα πρέπει είτε να συμβιβαστεί και να πάρει κάτι άλλο είτε να αναβάλει το ΘΕΛΩ μέχρι να μαζέψει τα δύο ευρώ.  

Η ΣΥΓΚΛΙΣΗ των ΘΕΛΩ έχει επίσης μεγάλη σημασία. Τα 40 άτομα του συλλόγου πρέπει να αποφασίσουν κατά πλειοψηφία που θέλουν να πάνε εκδρομή, να δουν αν έχουν τα απαραίτητα λεφτά και ακολούθως να ζητήσουν  από τον οδηγό να τους πάρει.

Αν για αυτά τα απλά ζητήματα ακολουθούμε  τη διαδικασία του ΘΕΛΟΥΜΕ, ΣΥΓΚΛΙΣΗ, ΚΟΣΤΟΣ, ΑΠΟΦΑΣΗ, ΑΝΑΘΕΣΗ, τότε γιατί  να μην ακολουθούμε παρόμοια διαδικασία για το πολύ πιο σημαντικό ζήτημα της διακυβέρνησης της χώρας.

Θα μου πείτε «μα αφού ψηφίζουμε ένα κόμμα με βάση το πρόγραμμα του».

Θα σας πω με τι μοιάζουν τα κόμματα και τα προγράμματα τους:

Έρχονται λοιπόν 5 - 6 πλοίαρχοι με τα πληρώματα τους και τα καράβια τους, μικρά και μεγάλα, και μας παρουσιάζουν τα προγράμματα για τις κρουαζιέρες τους. Μας λένε για εξωτικά νησιά και για πολυτέλειες  αλλά δεν  μας λένε πόσο θα στοιχίσει η κρουαζιέρα. Απλά μας ζητούν να πάρουμε μαζί μας ΟΛΑ τα λεφτά μας και ότι «θα τα βρούμε» στη διαδρομή. Ανεβαίνουμε λοιπόν όλοι σε ένα πλοίο και ξεκινάμε.

Τώρα αν στο τέλος της 5-ετίας θα επιστρέψουμε φορώντας μόνο το μαγιό μας και χρεωμένοι από πάνω ή αν το πλοίο θα προσαράξει σε τίποτα ξερονήσια από τον 1^ο χρόνο της διαδρομής θα το δείξει η πράξη.

Καλό καλοκαίρι και καλά να περάσουμε στις κρουαζιέρες!!

Πολιτεία και Διαφάνεια

Τι σημαίνει η λέξη «διαφανές»; Σημαίνει την ιδιότητα ενός αντικειμένου που επιτρέπει σε κάποιον να βλέπει διαμέσου του αντικειμένου αυτού. Λέμε «αυτό το τζάμι είναι διαφανές» και εννοούμε ότι μπορούμε να δούμε μέσα από το τζάμι, τι συμβαίνει πίσω από αυτό.

Κατ’ επέκταση «διαφάνεια» σε κάποιο οργανισμό, όπως η Πολιτεία, εννοούμε τη δυνατότητα του Πολίτη να «βλέπει» τη λειτουργία του οργανισμού. Για παράδειγμα ποια είναι τα θέματα που απασχολούν τον οργανισμό, γιατί αυτά και όχι άλλα, με ποια αιτιολογία λήφθηκε κάποια απόφαση, πως κατανέμονται οι πόροι κοκ.

Γιατί μας ενδιαφέρει η Διαφάνεια στην Πολιτεία;

Ας  πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σαν Κοινωνία εκλέγουμε μια ομάδα ανθρώπων, τη Βουλή, για να νομοθετεί, βάζοντας έτσι κανόνες που να ρυθμίζουν τις σχέσεις μας.

Επιπλέον, όπως είναι το σύστημα στη Κύπρο, εκλέγουμε ένα Πρόεδρο για να διαχειρίζεται τα του οίκου μας. Στον Πρόεδρο δίνουμε και το κλειδί του ταμείου μας για να διαχειρίζεται  τα κοινά μας χρήματα και γενικά τους πόρους μας.

Ο τρίτος πυλώνας της Εξουσίας, η Δικαστική, δεν εκλέγεται από τους πολίτες αλλά κατά βάση διορίζεται από τον Πρόεδρο. Η Δικαστική εξουσία αποφασίζει για τις διαφορές που μπορεί να έχουμε μεταξύ μας με βάση τους νόμους που έχει θεσπίσει η Βουλή αλλά και τους αρχικούς νόμους της σύστασης του κράτους, το σύνταγμα δηλαδή.

Εμείς λοιπόν οι Πολίτες που έχουμε αναθέσει σε αυτές τις τρεις ομάδες συμπολιτών μας, τη Εκτελεστική, την Νομοθετική και τη Δικαστική αρμοδιότητα, έναντι αμοιβής (διότι όλοι αυτοί πληρώνονται από το κοινό μας ταμείο), ΠΟΣΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΤΟΥΣ;

Θα έλεγα ότι γνωρίζουμε ελάχιστα και  όταν πλέον είναι πολύ αργά.

Εμείς λοιπόν οι εντολοδόχοι  θα πρέπει να απαιτήσουμε ώστε τα προγράμματα δράσης, οι προϋπολογισμοί, οι απολογισμοί, οι αποφάσεις, οι αιτιολογίες της Εκτελεστικής, της Νομοθετικής  και της Δικαστικής «εξουσίας» να είναι ανηρτημένες στο διαδίκτυο.

Ποιες ζώνες προγραμματίζονται να γίνουν οικιστικές και γιατί;

Γιατί άλλαξε η όδευση του τάδε δρόμου;

Ποιες είναι οι θέσεις των εμπλεκομένων στο υπό μελέτη Γενικό Σύστημα Υγείας;

Πως κατανέμονται τα κονδύλια του Υπουργείου Παιδείας και γιατί;

Ποια νομοσχέδια έχουν κατατεθεί  το περασμένο μήνα; Από ποιους; Με πιο αιτιολογικό; Ποιοι τα ψήφισαν, ποιο τα καταψήφισαν και ποιοι απείχαν;

Πόσες δίκες έγιναν το περασμένο μήνα; Πόσες έκλεισαν; Ποιος η μέση διάρκεια μιας δίκης;  Ποιος είναι ο μέσος χρόνος για ξεκινήσει μια  δίκη;

Η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ είναι αναγκαία προκειμένου οι Πολίτες να ελέγξουν τις τρεις «εξουσίες», προκειμένου να προχωρήσουμε σταδιακά στην Άμεση Δημοκρατία.   

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα;

Δεν πρόκειται να παρουσιάσω κάποια κοινωνιολογική μελέτη αλλά να μεταφέρω κάποιες απόψεις μου.

Κατ’ αρχάς δεν είναι κάποιο οικονομικό ζήτημα, τα αποτελέσματα του προβλήματος είναι βέβαια οικονομικά.

Πρόκειται για ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ  ζήτημα.

 Πως έφτασε μια κοινωνία στην «αυτοκτονία»;

Σίγουρα δεν φταίνε οι «άλλοι», το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι «Δανειστές» κλπ. Κανείς δεν δανείζει χρήματα χωρίς εξασφαλίσεις για την αποπληρωμή.

 Πως έφτασε λοιπόν η χώρα στο σημείο ΔΙΑΛΥΣΗΣ;

Ο κόσμος στους δρόμους λέει: «Φταίνε οι κυβερνήσεις μας». Ναι αλλά για τα τελευταία σαράντα χρόνια οι κυβερνήσεις εκλέγονται με δημοκρατικές διαδικασίες. Οι ψηφοφόροι δεν έβλεπαν τα προβλήματα όλα αυτά τα χρόνια και να αλλάξουν ουσιαστικά πορεία πλεύσης; Τώρα που το πλοίο έχει σχεδόν βυθιστεί κατηγορούν τους καπετάνιους και τους αξιωματικούς του πλοίου, υφιστάμενους και προηγούμενους;

Μια κοινωνία για να διατηρηθεί και να προοδεύσει χρειάζεται ΣΥΝΟΧΗ και ΚΑΝΟΝΕΣ ΑΠΟΔΕΚΤΟΥΣ από τα μέλη της. Αυτός είναι και ένας ορισμός της κοινωνίας.

Στην Ελλάδα (χωρίς βέβαια να γενικεύω σε όλους τους πολίτες) ο κόσμος συμπεριφερόταν ως εξής:

·         Θεωρούσε τα «δικαιώματα» του να ζει σε μια κοινωνία (συγκοινωνίες, παιδεία, υγεία, κλπ) σαν αυτονόητα κεκτημένα αλλά οι «υποχρεώσεις» (πχ φόροι), αφορούσαν «άλλους». Η αποφυγή της πληρωμής των φόρων ήταν κάτι σαν «εθνικό σπορ», κάτι σαν μαγκιά.

·          «Τους κανόνες και τους νόμους ουδείς ηγάπησεν», αυτά αφορούσαν τους «άλλους», συνήθως αναφερόμενους σαν «κορόιδα», αλλά όχι τον ίδιο. Αδιαφορία για τους νόμους και κανόνες, κάτι σαν αποστροφή, σε βαθμό αναρχίας.

·          Στα «δικαιώματα» βέβαια έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο.

o   Το κράτος έπρεπε να προσφέρει το «δικαίωμα της εργασίας» υπό τη μορφή διορισμού στο δημόσιο, άσχετα αν υπήρχε η πραγματική ανάγκη για αυτήν την εργασία, άσχετα αν υπήρχαν χρήματα στο ταμείο του κράτους

o   Στο «δικαίωμα κατανομής των πόρων της κοινωνίας» ίσχυε το ρητό: «μαλάκα βρήκες το σύκο, σήκωσέ το πριν το σηκώσει άλλος και καλύτερα κόψε και τη συκιά μην φάει  ο επόμενος»

o   Τα ατομικά αλλά και συντεχνιακά «δικαιώματα» ήταν πάντοτε υπεράνω των «δικαιωμάτων» των υπολοίπων μελών της κοινωνίας (μια απεργία των σκυβαλοσυλλεκτών  που διαρκούσε για μέρες και έπνιγε την Αθήνα των 4 εκατομμυρίων στα σκουπίδια ήταν επιτρεπτή, νόμιμη και επαναλαμβανόταν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο χωρίς οποιεσδήποτε συνέπειες).

Σε μια τέτοια κοινωνία όπου οι ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΕΣ δυνάμεις (ατομικά – συντεχνιακά «δικαιώματα») ήταν πολύ ισχυρότερες από τις δυνάμεις ΣΥΝΟΧΗΣ (το συμφέρον της κοινωνίας σαν σύνολο), περίμενε κάποιος διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που βλέπουμε σήμερα;