Τι συμβαίνει στην Ελλάδα;

Δεν πρόκειται να παρουσιάσω κάποια κοινωνιολογική μελέτη αλλά να μεταφέρω κάποιες απόψεις μου.

Κατ’ αρχάς δεν είναι κάποιο οικονομικό ζήτημα, τα αποτελέσματα του προβλήματος είναι βέβαια οικονομικά.

Πρόκειται για ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ  ζήτημα.

 Πως έφτασε μια κοινωνία στην «αυτοκτονία»;

Σίγουρα δεν φταίνε οι «άλλοι», το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι «Δανειστές» κλπ. Κανείς δεν δανείζει χρήματα χωρίς εξασφαλίσεις για την αποπληρωμή.

 Πως έφτασε λοιπόν η χώρα στο σημείο ΔΙΑΛΥΣΗΣ;

Ο κόσμος στους δρόμους λέει: «Φταίνε οι κυβερνήσεις μας». Ναι αλλά για τα τελευταία σαράντα χρόνια οι κυβερνήσεις εκλέγονται με δημοκρατικές διαδικασίες. Οι ψηφοφόροι δεν έβλεπαν τα προβλήματα όλα αυτά τα χρόνια και να αλλάξουν ουσιαστικά πορεία πλεύσης; Τώρα που το πλοίο έχει σχεδόν βυθιστεί κατηγορούν τους καπετάνιους και τους αξιωματικούς του πλοίου, υφιστάμενους και προηγούμενους;

Μια κοινωνία για να διατηρηθεί και να προοδεύσει χρειάζεται ΣΥΝΟΧΗ και ΚΑΝΟΝΕΣ ΑΠΟΔΕΚΤΟΥΣ από τα μέλη της. Αυτός είναι και ένας ορισμός της κοινωνίας.

Στην Ελλάδα (χωρίς βέβαια να γενικεύω σε όλους τους πολίτες) ο κόσμος συμπεριφερόταν ως εξής:

·         Θεωρούσε τα «δικαιώματα» του να ζει σε μια κοινωνία (συγκοινωνίες, παιδεία, υγεία, κλπ) σαν αυτονόητα κεκτημένα αλλά οι «υποχρεώσεις» (πχ φόροι), αφορούσαν «άλλους». Η αποφυγή της πληρωμής των φόρων ήταν κάτι σαν «εθνικό σπορ», κάτι σαν μαγκιά.

·          «Τους κανόνες και τους νόμους ουδείς ηγάπησεν», αυτά αφορούσαν τους «άλλους», συνήθως αναφερόμενους σαν «κορόιδα», αλλά όχι τον ίδιο. Αδιαφορία για τους νόμους και κανόνες, κάτι σαν αποστροφή, σε βαθμό αναρχίας.

·          Στα «δικαιώματα» βέβαια έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο.

o   Το κράτος έπρεπε να προσφέρει το «δικαίωμα της εργασίας» υπό τη μορφή διορισμού στο δημόσιο, άσχετα αν υπήρχε η πραγματική ανάγκη για αυτήν την εργασία, άσχετα αν υπήρχαν χρήματα στο ταμείο του κράτους

o   Στο «δικαίωμα κατανομής των πόρων της κοινωνίας» ίσχυε το ρητό: «μαλάκα βρήκες το σύκο, σήκωσέ το πριν το σηκώσει άλλος και καλύτερα κόψε και τη συκιά μην φάει  ο επόμενος»

o   Τα ατομικά αλλά και συντεχνιακά «δικαιώματα» ήταν πάντοτε υπεράνω των «δικαιωμάτων» των υπολοίπων μελών της κοινωνίας (μια απεργία των σκυβαλοσυλλεκτών  που διαρκούσε για μέρες και έπνιγε την Αθήνα των 4 εκατομμυρίων στα σκουπίδια ήταν επιτρεπτή, νόμιμη και επαναλαμβανόταν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο χωρίς οποιεσδήποτε συνέπειες).

Σε μια τέτοια κοινωνία όπου οι ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΕΣ δυνάμεις (ατομικά – συντεχνιακά «δικαιώματα») ήταν πολύ ισχυρότερες από τις δυνάμεις ΣΥΝΟΧΗΣ (το συμφέρον της κοινωνίας σαν σύνολο), περίμενε κάποιος διαφορετικό αποτέλεσμα από αυτό που βλέπουμε σήμερα;