Η ανταλλαγή των προϊόντων πρέπει να χάνεται στα βάθη της ιστορίας. Όταν οι μικρές ομάδες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών έρχονταν σε επαφή ή θα πολεμούσαν η μια την άλλη ή αν έκριναν ότι ήταν ισοδύναμες θα έκαναν κάποιες ανταλλαγές. Ίσως η μια ομάδα να είχε αρκετές τσακμακόπετρες για το άναμμα φωτιάς αλλά να χρειαζόταν φαγητό και η άλλη αρκετό παστό κρέας ή καρύδια αλλά όχι πολλές τσακμακόπετρες. Τι ποιο λογικό λοιπόν να κάνουν ανταλλαγή. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα πόσο κρέας / καρύδια με πόσες τσακμακόπετρες να γίνει η ανταλλαγή; Δεχόμαστε ότι δεν θα εξασκηθεί βία. Έτσι άλλοι παράμετροι θα τεθούν στο τραπέζι όπως η σχετική σπανιότητα του κάθε είδους αλλά και η τρέχουσα ανάγκη της κάθε ομάδας. Ας υποθέσουμε ότι οι όροι της ανταλλαγής ήταν μία τσακμακόπετρα για μια λωρίδα παστό κρέας και είκοσι καρύδια. Αν η ανταλλαγή γίνει με ελεύθερη βούληση και χωρίς βία στο τέλος ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ θα νιώθουν ευχαριστημένες. Να σημειώσουμε ότι αν οι δύο ομάδες συναντηθούν μετά από ένα χρόνο οι όροι της ανταλλαγής ενδεχομένως να είναι διαφορετικοί γιατί οι συνθήκες θα έχουν αλλάξει.
Στην ελεύθερη οικονομία που ζούμε τα πράγματα δεν έχουν (ή δεν πρέπει να έχουν) αλλάξει και πολύ. Ο κάθε ένας μας προσφέρει τα προϊόντα / υπηρεσίες του και παίρνει το αντάλλαγμα υπό μορφή χρημάτων. Κάποιος προσφέρει γάλα, άλλος ψωμί και άλλος ιατρική φροντίδα. Οι όροι της ανταλλαγής θα πρέπει να διαμορφώνονται, όπως και για τις προϊστορικές ομάδες, ανάλογα με την σπανιότητα των προϊόντων / υπηρεσιών αλλά και τις τρέχουσες συνθήκες, ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ.
Ο κάθε ένας από εμάς θέλει το εισόδημα του να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο αλλά αυξάνεται παράλληλα και η προσφορά του;
Μήπως οι όροι της ανταλλαγής καθορίζονται με τη βία είτε από τους εργοδότες είτε από τις συντεχνίες;
Ας δούμε ένα παράδειγμα ανταλλαγής που φαίνεται να έχει ενδιαφέρον:
Μισθωτός σε ένα γραφείο είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα κερδίζει 1000 ευρώ καθαρά το ΜΗΝΑ, ποσό το οποίο δεν θεωρείται εξωπραγματικά ψιλό. Με τις τρέχουσες τιμές των αγαθών ο μισθωτός μπορεί να αγοράσει τουλάχιστον 1000 κιλά αλεύρι. Με το αλεύρι αυτό μπορεί να φτιάξει 1000 ψωμιά του 1,6 κιλού (υποθέτουμε ότι έχει πρόσβαση σε νερό και ξύλα για να τα ψήσει). Με τα χίλια ψωμιά και κάτω από ακραίες συνθήκες επιβίωσης ο μισθωτός μπορεί να ζήσει περίπου 1000 μέρες, σχεδόν 3 χρόνια!!
Τι παραγωγή έχει προσφέρει λοιπόν ο μισθωτός στην εταιρεία του (ή στην κοινωνία γενικά), μέσα σε ένα μήνα για να μπορεί να πάρει σε αντάλλαγμα τροφή για 3, έστω 2 χρόνια;
Σίγουρα ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με ψωμί όμως το παράδειγμα δείχνει κάποια παραδοξότητα κατά την άποψη μου. Είτε ότι το αλεύρι είναι πολύ «άφθονο / φθηνό» είτε η τυπική γραφειακή εργασία αξιολογείται «πολύ σημαντική» για το σύστημα «ανταλλαγών» της κοινωνίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου